O N E

Jak na pierwszy dzień jesieni pogoda była zaskakująco słoneczna. Pożółkłe liście opadały z drzew ozdabiając pobliskie trawniki oraz chodniki. Niewielkie miasto Lancaster, znajdujące się w stanie Kalifornia było zamieszkane przez około 15 tysięcy ludzi. Dzięki tak niewielkiej liczbie większość mieszkańców kojarzyła siebie wzajemnie. A to dawny znajomy z liceum, a tą panią kojarzy, gdy robi zakupy w supermarkecie.

Młodzież w tym mieście do najświętszych nie należała, ale oczywistą rzeczą jest to, że istnieją wyjątki. Nauczycielom trudno było przypilnować swoich uczniów. Czuli się bardzo dorośli i większość osób uważała, że może już wszystko. Jednak każdy prędzej czy później musi ponieść odpowiedzialność za swoje czyny…

            Dziewczyna o długich, brązowych włosach szła sennym krokiem jedną z niewielkich uliczek w mieście. Co chwilę ocierała się przypadkowo o któregoś z przechodniów a czasem nawet na kogoś wpadała, wtedy cicho przepraszała i ruszała dalej. Jej oczy były zaczerwienione oraz podkrążone, co mogło świadczyć o niewielkiej ilości snu. Zatrzymała się nagle i zaczęła odczytywać ogłoszenie, które wisiało na płocie, który znajdował się przy jednorodzinnym domu. To co wyczytała wyraźnie spowodowało u niej zdenerwowanie. Rozejrzała się wokół. Miała szczęście, ponieważ w pobliżu nie było już nikogo, od razu zerwała kartkę z płotu i schowała ją do torebki.

            Od nieszczęśliwych wydarzeń w poprzednią sobotę Alison nie mogła normalnie sypiać po nocach. Gdy tylko zamykała oczy w jej głowie pojawiał się widok martwego ciała, które leży bezwładnie przy krawężniku. Wyrzuty sumienia dręczyły ją najbardziej ze wszystkich osób, które się znajdowały na tej imprezie. Wszyscy inni ruszyli dalej ze swoim życiem, a ona myślała o tym cały czas. Wyszukiwała w internecie informacji o chłopaku, którego zabili. Liam Walker miał niecałe szesnaście lat, chodził do pierwszej klasy w tym samym liceum co ona. Co chwilę na swój profil wrzucał linki do piosenek Eminema. Nieco się zdziwiła, gdy zajrzała na jego profil na Instagramie, na którym zobaczyła co najmniej dziesięć zdjęć, które przedstawiały skręconego blanta. Pomimo tak młodego wieku sięgał już po takie rzeczy… Czym on sobie zawinił, że spotkał go taki los? Nikt nie zasługuje na śmierć w tak młodym wieku.

            Przez cztery dni Alison nie była obecna w szkole, ponieważ po nieprzespanych nocach nie nadawała się kompletnie do niczego. Dziś właściwie nie zmieniło się zbyt wiele, ale nie chciała pogarszać jeszcze bardziej swojej frekwencji. Gdy tylko przekroczyła próg szkoły rozległ się głośny dzwonek, który oznajmił przerwę. Nie mogło być idealnie, na pierwszą lekcje nie zdążyła. Uczniowie, którzy wychodzili z klas ruszali od razu w stronę kolejnej sali lub w kierunku szafek. Ali rozglądała się po ludziach poszukując swojej przyjaciółki, aż w końcu odnalazła ją. Podbiegła do wysokiej blondynki, która wyciągała książki z szafki.

            - Nina, wpadniemy w ogromne kłopoty! Policja go już szuka! – starała się szeptać, ale była za bardzo roztrzęsiona – Spójrz! – wyciągnęła zerwane wcześniej ogłoszenie i drżącymi rękoma wręczyła je koleżance. Po odczytaniu zachowała się zupełnie inaczej niż Alison. Ze zdenerwowaniem pogniotła kartkę, po czym wrzuciła ją do swojej szafki.

            - Nie będziemy o tym rozmawiać, rozumiesz? A już w szczególności nie tutaj! – wysyczała do Alison, która kompletnie nie rozumiała postawy swojej przyjaciółki. Zmierzyła przyjaciółkę przybierając najbardziej wściekłe spojrzenie na jakie było ją stać. Zabrała pogniecione ogłoszenie i ruszyła w kierunku sali, w której miała się odbyć lekcja języka francuskiego.

***

            Znudzona Nina zajęła przedostatnią ławkę. Jak większość osób z jej grupy, nie znosiła lekcji matematyki. Tego przedmiotu nauczał ich profesor Adams, pomimo dość podeszłego wieku ten mężczyzna tryskał energią i starał się ich wszystkich zarazić swoją miłością do tego przedmiotu. Niestety, z lekcji na lekcje robiło się coraz trudniej, a uczniowie coraz bardziej się zniechęcali.

            - Dzień dobry kochani! – zawołał wesoło wyłysiały mężczyzna, który wszedł śmiałym krokiem do sali. Parę osób odmruknęło mu ciche dzień dobry – Na poprzednich zajęciach zakończyliśmy naukę z rachunku prawdopodobieństwa. Przypominam o poniedziałkowym teście, który sprawdzi waszą wiedzę z tego działu. Mam nadzieję, że pilnie się uczycie – po tych słowach zrobił krótką przerwę w swojej wypowiedzi. Nina westchnęła głęboko. Kompletnie o tym nie myślała. Jeżeli pomyślnie zakończy ten semestr nauki to będzie oznaczać, że ktoś na górze czuwa nad nią.

            - Zgodnie z programem nauczania kolejnym działem, którym powinniśmy się zająć jest stereometria. Z mojego doświadczenia wynika, że to najbardziej znienawidzony dział przez uczniów – ciągnął dalej profesor. Nina zamknęła oczy. Nie mogła tego dłużej słuchać. Po co jej matematyka? Nie do końca wiedziała czym będzie się zajmować w przyszłości, jednak pewne było to, że jej przyszłość nie będzie związana z matematyką. Z myśli wyrwało ją ciche pukanie do drzwi. Do klasy wszedł chłopak.

            - Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie – powiedział cicho do nauczyciela, który zaczął mu się przyglądać z nad swoich okularów.

            - Pan Evans, tak? – zapytał się profesor, który zaczął przeglądać listę uczniów. Chłopak odgarnął swoją grzywkę z czoła i kiwnął głową – No niestety zostały tylko ostatnie ławki. Proszę zajmij którąś z nich. Tak jak wcześniej mówiłem pozostałym od dnia dzisiejszego będziemy zajmować się działem stereometrii, więc otwórz podręcznik na tym dziale – chłopak zaczął przechodzić pomiędzy ławkami, a im bliżej znajdował się Niny, tym bardziej wydawał się jej znajomy. Aż w końcu połączyła fakty. Był jedną z osób, która znajdowała się na sobotniej imprezie. A co więcej został na niej do samego końca, co równoważy się z tym, że łączy ich ten sam sekret. Gdy zajął miejsce za Niną, ta natychmiast odwróciła się w jego stronę.

            - Co ty tutaj robisz? – wyszeptała do chłopaka, który zamiast odpowiedzieć jej w normalny sposób posłał jej tylko tajemniczy uśmiech. Zaintrygowana wpatrywała się w chłopaka, aż w końcu przemówił.

            - Niezły zjazd był w sobotę. Mam tego więcej, jeśli chcesz – dziewczyna z prędkością światła zwróciła się w stronę tablicy. Siedziała sztywno. Próbowała słuchać profesora, ale nie potrafiła się skupić już na lekcji.

***

            Po skończonych lekcjach Alison stanęła na szczycie schodów, skąd miała idealny widok na wszystkich uczniów. W tym momencie potrzebowała tylko jednej osoby, z którą chciałaby porozmawiać. Nie wie skąd w niej narodziła się taka chęć, ale postanowiła spróbować. Zrobi wszystko, aby choć po części wyjaśnić całą sytuację. Przez większą połowę lekcji historii myślała o tym, żeby po lekcjach wybrać się na policję. Jednak jako osoba, która przez większość życia kieruje się dobrem innym stwierdziła, że nie może tego zrobić. Policjanci od razu by zaczęli zadawać pytania kto znajdował się na tej imprezie, czyj to był pomysł, dlaczego tyle zwlekała. Wszyscy ponieśliby konsekwencje, a ona stałaby się najbardziej znienawidzoną osobą w tym mieście. Każdy by o niej mówił.

            Wybudziła się z zamyślenia, gdy dostrzegła swój cel. Stał oparty o szafkę, a obok stał jego kumpel. Oboje o czymś cicho rozmawiali, co chwilę rozglądając się wokół. Czyżby coś ukrywali?

            - MacKanzie! – krzyknęła, na co kilka osób podniosło głowę. Czy wy do cholery nazywacie się MacKanzie? Martina zna od dzieciństwa, ponieważ mieszkali na tym samym osiedlu. Wspólnie bawili się na osiedlowym podwórku, aż pewnego dnia Martin przestał wychodzić. Mama Alison tłumaczyła, że jego rodzina przechodzi przez trudne chwile, a ona jest za młoda, aby to zrozumieć. Niedługo po tym jej matka powiadomiła ją o tym, że czeka ich przeprowadzka do domu jednorodzinnego z dużym ogródkiem. Dziewczynka tak się ucieszyła na myśl o nowym pokoju i nowych koleżankach, które będą mieszkać obok niej. Zapomniała na jakiś czas o Martinie. Gdy podrosła i przypominała sobie o jego istnieniu zastanawiała się co takiego go spotkało, ale nie spytała się o to swojej rodzicielki. Gdy poszła do liceum zaczęła codziennie spotykać tego chłopaka, pomimo różnicy wieku mają wspólne zajęcia. Martin już nie był tym słodkim chłopczykiem, który zawsze namawiał ją do zabawy w chowanego. Teraz był znany przede wszystkim ze swojego agresywnego zachowania, łatwo się denerwował, dużo przeklinał. Alison zauważyła, że po lekcjach jeździ samochodem, ale niezbyt odpowiedzialnie. Raz o mało nie spowodował wypadku, gdy wyjeżdżał z parkingu i wymusił pierwszeństwo na tirze. Ich dotychczasowe kontakty ograniczały się do krótkiego przywitania, więc chłopak był bardzo zdziwiony, gdy Alison zwróciła się do niego.

            - Co jest? – zapytał z bladym uśmiechem. Prawdopodobnie przeczuwał na jaki temat chce porozmawiać. Zmierzyła chłodnym spojrzeniem przyjaciela Martina. Nie chciała, aby był przy tej rozmowie.

            - Chcę z tobą porozmawiać. Na osobności – powiedziała kładąc duży nacisk na ostatnie słowa. Martin jęknął.

            - Nie chcę z tobą zostać sam. Ja wiem o czym ty chcesz rozmawiać! Dlaczego Chuck nie może przy tym być? Przecież też był tamtej nocy z nami – chłopak próbował protestować, jednak jedno wściekłe spojrzenie Alison wystarczyło.

            - Porozmawiamy później, powodzenia – Chuck zaśmiał się, a zrezygnowany Martin podążył za Alison. Usiedli na ławce, która znajdowała się na tyłach szkoły. Lekcje się skończyły, więc mało prawdopodobne było to, aby ich ktoś podsłuchał.

            - Wiesz, że wszyscy uważają, że to ty przyczyniłeś się do tego. To twoja wina… - wyciągnęła z torebki pogniecioną kartkę. Chłopak odczytał ogłoszenie o poszukiwaniach Liama, nie zareagował tak jak Nina. Przez chwilę siedział załamany i wpatrywał się w zdjęcie Liama, które widniało na ogłoszeniu.

            - Alison, proszę uwierz mi. To nie ja. Przysięgam – powiedział zachrypniętym głosem. Był tym naprawdę przerażony.

            - Pomogę ci udowodnić twoją niewinność. Ale nikt nie może o tym wiedzieć. Gdy odkryjemy kto doprowadził do śmierci… podejmiemy razem decyzję co z tym faktem zrobimy – oświadczyła i tak jak sądziła, Martin nie sprzeciwił się. Ale nie wyglądał na zadowolonego z faktu, że ktoś postanowił mu pomóc. Ali nie do końca wierzyła w jego niewinność, wszystko świadczyło przeciw niemu. Ale co jej szkodzi mu pomóc? Jeśli rzeczywiście nic nie zrobił powinien być wdzięczny, że wyraża chęć pomocy, a jeżeli kłamie i Alison to odkryje, wtedy chłopak poniesie konsekwencje.

            - Jak ty chcesz mi pomóc?

            - Na początek chcę zobaczyć miejsce, w którym zakopaliście jego ciało.

            - Po co?

            - Po prostu… Chcę to zobaczyć.

            - Teraz? W sumie możemy pojechać moim samochodem – od razu wstał, wyciągnął kluczyki od auta z kieszeni i już był gotów ruszyć w stronę parkingu.

            - Nie wsiądę z tobą do auta! Pójdziemy pieszo, spotkamy się przy sali pod wieczór, napisze do ciebie – oznajmiła chłopakowi, który nie widząc wyjścia z tej sytuacji zgodził się na te warunki. Ali wstała z ławki, pożegnała się krótko z chłopakiem i powoli zaczęła się oddalać.

            - Nie wiem czy będziesz w stanie mi pomóc – oświadczył chłopak, który niespodziewanie ją dogonił i teraz szedł przy jej boku.

            - Niby czemu? – zapytała delikatnie zbulwersowana. Fakt, będzie to trudne zadanie. Ale wierzyła, że poradzi sobie z tym. Porozmawia z każdym kto był na zabawie. Wyszuka osoby, która pierwsza powiedziała, że to Martin zabił Liama. Wierzyła, że sobie poradzi.

            - Nie wiesz połowy rzeczy, która się stała tamtego dnia.

            - O czym ty mówisz?

            - Porozmawiamy później – chłopak wycofał się i ruszył w kierunku parkingu. Rozglądał się wokół, ale dookoła nikogo nie było. Alison spojrzała się na budynek szkoły, wtedy dojrzała w oknie jakiegoś człowieka. Niestety, nie zdążyła się mu przyjrzeć, bo natychmiast zniknął. 

Dobry wieczór. Sama nie wiem od czego zacząć. Chyba na początek podziękuję za wszystkie komentarze, które pojawiły się w krótkim wstępie! Nawet nie wiecie jak mi się miło robi, gdy czytam, że wzbudziłam zainteresowanie co było moim celem. Nie spodziewałam się, że tyle osób wejdzie na mojego bloga. Bardzo, bardzo, bardzo mocno dziękuję!  Nie mam pojęcia czego oczekujecie, ale mam nadzieję, że wam się spodoba to co wymyśliłam. Opowiadanie nie będzie należało do długich, myślę że 15 rozdziałów to max. Nie chcę naciągać tej historii. Wydaje mi się, że ten rozdział do najciekawszych nie należy, ale chcę was zapoznać z bohaterami, tak abyście się nie gubili, gdy zacznie się akcja. Postanowiłam, że nie podam wam wszystkiego na tacy, przez jakiś czas będziecie żyć w niewiedzy i tylko możecie podejrzewać co się wydarzyło na imprezie. Choć nie długo dowiecie się wielu ważnych faktów. Niektóre sprawy staną się jasne, a póki co musicie się zadowolić tym co jest. Zgodnie z prośbą powiększyłam czcionkę. Mam nadzieję, że teraz jest dobrze. Błędy sprawdziłam powierzchownie. Śmiało, wytykajcie mi wszystko! :)  A teraz zabieram się za czytanie Waszych blogów, liczę, że będziecie chcieli tutaj zaglądać dalej! Miłego wieczoru!