F O U R

                Każde wspomnienie o zabawie przyprawiało Martina o mdłości. Poczucie winy? Ale dlaczego? Był świadom, że w życiu może oszukiwać wszystkich wokół, ale sumienia nigdy nie oszuka. Teoretycznie nie zrobił żadnej większej krzywdy Liamowi, ale w praktyce czuł się winny jego śmierci. Gdyby tylko mógł się cofnąć w czasie z pewnością podjąłby jakikolwiek krok, aby uchronić chłopaka przed utratą życia. Zniesmaczony Martin wstał z łóżka i przyjrzał się swojemu odbiciu w popękanym lustrze. Nie wyglądał tak źle jak mu się wydawało. Być może wczorajszego wieczoru było gorzej, więc nic dziwnego, że Alison tak się przestraszyła… No właśnie. Alison. Chłopak po raz kolejny poczuł skurcz w żołądku, a nie do końca znał jego przyczynę. Usiadł na skrawku pościeli i zaczął myśleć. Nigdy nie miał dziewczyny. Poprawka. Nigdy nie traktował jakiejkolwiek dziewczyny na poważnie. Był przekonany, że nikt nie będzie chciał zagościć w jego żałosnym życiu na dłużej. A właściwie czym Alison miałaby się różnić od reszty? Jest twardą osobą, ale na ten moment Martin postanowił nie obciążać ją nowymi faktami. Głuchą ciszę, która panowała w jego pokoju przerwał dzwonek telefonu.

                – Policja wpadła na lekcję francuskiego! Zabrali Alison na przesłuchanie! – rozległ się rozhisteryzowany głos Chucka. Po tej wiadomości Martin poczuł się jakby ktoś wylał na niego kubeł zimnej wody. Jakim prawem zabrali ją z lekcji? A co ważniejsze, dlaczego akurat ją? Przecież Alison jest ostatnią osobą, która skrzywdziłaby kogokolwiek! Ona chce mu tylko pomóc… Ostatnie czego chce Martin to wpakować tę dziewczynę w kłopoty. W drodze do auta wyobrażał sobie tylko przerażoną dziewczynę. Jeśli będą ją przepytywać w sprawie Liama czy będzie w stanie skłamać? W drodze na komisariat Martin złamał co najmniej dziesięć przepisów drogowych, ale to nie do końca miało dla niego znaczenie.

                Gdy tylko wysiadł z auta dojrzał ją. Siedziała samotnie na ławce, która znajdowała się po przeciwnej stronie komisariatu. Jej długie, ciemne włosy fruwały na wszystkie strony świata z powodu silnego podmuchu wiatru. Martin z daleka dostrzegł jej smutne spojrzenie. Czy już jest po wszystkim? Chłopak bez zastanowienia przyciągnął dziewczynę do siebie i mocno ją objął. Pomimo zaskoczenia, nawet nie zaprotestowała. Chciał, aby przez chwilę poczuła się bezpiecznie.

                – Co się stało? – wychrypiał. Nie do końca tak chciał zacząć rozmowę, ponieważ wolałby najpierw przeprosić ją za swoje wczorajsze zachowanie, ale sytuacja tego wymagała.

                – Nie wiem po co tutaj przyszłam – odpowiedziała arogancko Ali. Martin ze złości przewrócił oczami. Z tego zmartwienia zapomniał na moment, że Alison potrafi być bardzo złośliwa.

                – To nie jest pora na żarty… – próbował jakoś wybrnąć z tej sytuacji, ale wyszło jak zwykle, gdy chciał dobrze.

                – Wczoraj też nie była pora na żarty, Martin! Ciągle o tobie myślałam i o tym co ci się mogło stać! Na początku byłam wściekła, stwierdziłam, że sam sobie z tym poradzisz, jak ze wszystkim. Ale potem zaczęłam się zastanawiać dlaczego ty chcesz ze wszystkim radzić sobie sam? – Martinowi trudno było powstrzymać mimowolny uśmiech. Alison ciągle o nim myślała. Cholera! Sytuacja jest poważna, a on skupia się na głupich sprawach.

                – Przepraszam… – tak rzadko używał tych słów, że aż ciężko mu przechodziły przez gardło. Alison nic mu nie odpowiedziała na te słowa. Nastała krępująca cisza, Martin puścił dziewczynę i starał się na nią nie patrzeć.

                – Ktoś wysłał anonimową informację, że warto ze mną porozmawiać o Liamie. Pytali mnie o relacje z nim… Na koniec się dowiedziałam, że… w kieszeni jego spodni znaleziono bransoletkę… zapytali czy ją rozpoznaję…. Czy wiem do kogo może należeć… – z trudem powstrzymywała wybuch płaczu, ale miała do tego pełne prawo. Martin odczekał krótką chwilę, aż Ali się uspokoi.

                – Skłamałaś? – spytał po cichu. Jedno pytanie wywołało rozhisteryzowany płacz, który zbierał się już od dłuższego czasu. Martin czuł się jakby ktoś z niego żywcem zrywał skórę. Po raz kolejny przytulił do siebie dziewczynę, tym razem chciał ją choć odrobinę uspokoić. Zastanawiał się czy zwracali na siebie uwagę, a może po prostu przypominali najzwyklejszą parę zakochanych, którzy się pokłócili i są w trakcie godzenia się.

                – To była moja bransoletka… – wyszeptała mu do ucha.

                – Miałaś ją na sobie tamtej nocy? – zapytał od razu. Przecież to wszystko musiało jakoś się ułożyć! Jednak Martin nie mógł ze swojej głowy wyrzucić opcji, w której ktoś próbuje wrobić Alison. Po co ktoś miałby to robić?

                – Tak, tylko że ja sama wszystko pamiętam jak przez mgłę – oświadczyła chłopakowi.

                – Ale przecież ty nigdy wcześniej nie miałaś styczności z Liamem! – krzyknął Martin nieco zirytowany. Ali natychmiast syknęła. Nie chciała, aby ktokolwiek podsłuchał ich rozmowę.

                – Kojarzyłam go… – powiedziała cicho. Chłopak głęboko westchnął. Fakt, że Alison kogoś kojarzyła nie zmieniał zbyt wiele.

                – Dobra. W porządku… – przez chwilę był kompletnie bezradny. Na tę chwilę nie mają zielonego pojęcia co się stało tamtej nocy. Dojście do prawdy może im zająć bardzo wiele czasu, a ile razy przez jego głowę przejdzie myśl, że może lepiej by było gdyby poszedł na policję i przyznał się dla świętego spokoju do czegoś czego jednak tak naprawdę nie zrobił.

                – Pamiętam, że Nina gdzieś mi zniknęła. Zaczęłam jej szukać, wtedy ją jeszcze miałam na sobie, jestem tego pewna – próbowała sobie przypomnieć wszystkie szczegóły, ale mówiła tylko o rzeczach, które Martin doskonale pamiętał, ponieważ bacznie obserwował ją tamtego wieczoru. Chłopak doskonale wiedział gdzie i co robiła Nina, widział jak Alison jej szuka.

                – Uznajmy, że przepadła na sali. Jedyne sensowne wytłumaczenie jest takie, że osoba, która odkopała ciało maczała w tym palce – wyznał jej, a Alison tylko krótko przytaknęła. Tylko kim jest ta osoba?

               

***

                Wspomnienia tamtej nocy często do niej powracały nocą. Nic nie miało dla niej sensu. Za każdym razem próbowała sobie wszystko na spokojnie przemyśleć. Początek był zawsze taki sam. Wszyscy się spotykają, witają, śmieją. Nagle zostaje się zupełnie sama, a impreza staje się coraz gorsza. Im bardziej brnęła w te wspomnienia tym gorzej się czuła. Usłyszała jak ktoś krzyczy „ZRÓBCIE COŚ, ONI ZARAZ SIĘ POZABIJAJĄ”. Poczuła mdłości, ale wciąż próbowała sobie przypomnieć kto to krzyknął. W niesamowicie szybkim tempie Alison znalazła się w łazience i zwymiotowała. Ten dzień przyprawił jej wiele nerwów i nie mogła odnaleźć sposobu na odstresowanie się. Wciąż myślała o tym, że policja szuka sprawcy, a jeśli nic nie zdziała to niewinna osoba trafi do więzienia, a prawdziwy morderca będzie na wolności. A co jeżeli dorwie ją? To wszystko z dnia na dzień stawało się coraz bardziej skomplikowane. Zrezygnowana położyła się na swoim łóżku. Powinna zacząć się uczyć na jutrzejszy test, ale kompletnie nie miała na to siły. Nagle Alison podskoczyła na łóżku. Ktoś do niej dzwonił. Jakiś nieznany numer. Drżącymi rękoma sięgnęła po telefon i odebrała.  

                – Alison? – usłyszała męski głos, ale nie do końca wiedziała do kogo on należy.

                – Tak? – odpowiedziała nieco niepewnie.

                – Proszę cię, bądź za dziesięć minut na placu zabaw. To bardzo ważne – odezwał się mężczyzna po drugiej stronie, a ona przez moment nie wiedziała co ma odpowiedzieć.

                – Kto mówi? – spytała się. Usiadła na swoim łóżku i zdrowy rozsądek wrócił w ułamek sekundy. Przecież to jest rzecz o którą powinna zapytać od razu! Karcąc siebie w duchu za chwilowe załamanie czekała na odpowiedź.

                – Chuck. Czekamy na ciebie – i rozłączył się. Ali trochę się zdenerwowała, że nie zdążyła zapytać o nic więcej. Co prawda nie rozmawiała nigdy sama z Chuckiem, ale skoro był przyjacielem Martina nie mógł zrobić jej krzywdy. W dodatku użył liczby mnogiej, oni czekają. Czyli jest ktoś jeszcze. Nie mogła siebie samej oszukać, że liczy, że tą drugą osobą będzie Martin.

                Alison doszła na plac zabaw w ekspresowym tempie. Pomimo ciemności, która panowała od razu dostrzegła Martina, który siedział na huśtawce. Z daleka tego nie dostrzegła, ale im bliżej się znajdowała tym dostrzegała więcej detali. Chłopak miał niesamowicie roztrzepaną fryzurę, sprawiał wrażenie jakiegoś rozkojarzonego, a w prawej dłoni ściskał butelkę od whisky.

                – Alison! – krzyknął wesoło, a na jego twarzy pojawił się niesamowicie szczery uśmiech. Tak rzadko się uśmiechał, a wyglądał wtedy niesamowicie przystojnie.

                – Gdzie jest Chuck? – zapytała się, ponieważ nie mogła zlokalizować jego przyjaciela.

                – Poszedł do domu – odpowiedział beztrosko, po czym wziął potężnego łyka swojego trunku. Alison skrzywiła się – Nie lubisz whisky?

                – Preferuję drinki – zgryzła wargę. Wolała nie drażnić Martina, gdy był w takim stanie, ale ciężko było jej ukryć złość. Chuck kazał jej przyjść na plac zabaw, podczas gdy sam poszedł do domu.

                – Coś czuje, że przez długi czas nie będę mógł poczuć smaku dobrej whisky, więc korzystam póki mogę – oświadczył dziewczynie, która zszokowana spojrzała się na niego.

                – O czym ty mówisz?

                – Nie oszukujmy się, Ali. Pójdę do więzienia. Ktoś pęknie i powie, że to ja go zabiłem. A jak ja mam niby udowodnić swoją niewinność? – kolejny raz przechylił butelkę whisky. Alison pod wpływem chwili wyrwała mu ją z rąk i sama wzięła niewielkiego łyka. Poczuła jak alkohol ją piecze w gardle, ale to uczucie przeszło dość szybko.

                – Nie pójdziesz do więzienia – powiedziała pewnym siebie głosem, co ją samą zaskoczyło. Nie mają żadnego planu, ale w tym momencie była przekonana, że sobie ze wszystkim poradzą.

                – Nie mogę tam iść! – krzyknął rozhisteryzowany i wstał. Ali automatycznie cofnęła się o krok – Nie mogę być taki jak on – mówił załamany, a w jego oczach zaczęły lśnić łzy.

                – Martin… – Alison nie wiedziała co chciałaby mu powiedzieć, ponieważ kolejny raz tego wieczoru nie miała pojęcia o czym Martin mówi. Przybliżył się do niej. Patrzała się prosto w jego smutne oczy.

                – Ty nic nie wiesz – a po jego policzku spłynęła łza. Martin był od zawsze odważny, z wiekiem sprawiał wrażenie twardego mężczyzny, którego nic nie wzruszy. Co takiego się stało, że taki facet jak on płacze? – Może to i lepiej dla ciebie, że nic nie wiesz.

                – Jeżeli to sprawi, że poczujesz się lepiej to powiedz mi to – powiedziała mu cicho do ucha, po czym przytuliła się do niego. Czuła od niego odór alkoholu, ale niezbyt specjalnie ją to odrzucało. Liczyło się dla niej tylko to, że Martin potrzebował wsparcia w tym momencie.

                – Pamiętasz jak byliśmy dziećmi? – zapytał nagle. Uśmiechnęła się delikatnie, jakby miała tego nie pamiętać? – Zniknąłem pewnego dnia, ponieważ straciłem wtedy kogoś ważnego. Moja dwutygodniowa siostra straciła życie przez bezmyślność mojego ojca.

                – Przykro mi… – odpowiedziała natychmiast. Alison szczerze nienawidziła rozmawiać o takich sytuacjach, nigdy nie wiedziała co ma odpowiedzieć. Potrafiła sobie wyobrazić jak ogromny musiał być ból, ale co to miałoby dać Martinowi?

                – Tydzień po tym do drzwi naszego mieszkania zapukała policja, szukali taty. Jak się dowiedziałem jakiś czas później zgwałcił on kobietę, zamordował ją i wywiózł jej ciało na środek jeziora i uciekł drugą łódką ze swoim przyjacielem. Każdego dnia zastanawiam się dlaczego skrzywdził on jakąś niewinną kobietę? Najpierw moja siostra, a potem ta kobieta, a miesiąc wcześniej byliśmy wszyscy tacy szczęśliwi!

                – Nie miałam pojęcia… Byliśmy tacy mali… Tak mi przykro, że musiałeś przejść przez ten koszmar.

                – Musiałem przejść? Myślisz, że moje życie zmieniło się od tamtego czasu na lepsze? Ja wciąż żyję w tym koszmarze.

Dzień dobry! Witam was wszystkich po przerwie!
Wróciłam po ciężkiej pracy pełna sił i nowych pomysłów. Wściekłam się, bo laptop, na którym miałam rozdziały umarł. Ale nic straconego, przecież można napisać od nowa. Straciłam cały mój plan wydarzeń. Trudno jest coś wymyślać, gdy coś już jest rozpoczęte, ale jakoś sobie poradziłam. Teraz wystarczy pisać rozdziały. Skupiam się teraz nieco bardziej na postaci Martina. Mam nadzieję, że go polubicie baaaaaaaardzo!
Nadrabiam wszystkie zaległości jakie mi się uzbierały przez ten miesiąc. Proszę was o cierpliwość, ponieważ mam także swoje prywatne życie. :)
Przez ten miesiąc zostałam nominowana do LBA, ale to postaram się ogarnąć przy kolejnym rozdziale, który pojawi się w przeciągu tygodnia! Odzywajcie się tutaj! Nie sprawdzałam rozdziału, więc wybaczcie mi wszelkie błędy 

Pozdrawiam was wszystkich goooorąco! :*